O'nun Adı Ömür!
Şehiriçi otobüsün bunaltıcı kalabalığıyla gürültünün arasında kaybettiğim dengemin boşalan koltuğa oturup, karşımda O'nu gördüğümde ismini koyamadığım farklı bir duyguyla değiştiğini damarımda akan kanda bile hissettim. Kalp ritmimde düzensizlikle beraber bakışlarım istemsizce O'nun yüzüne kilitlendi.. Tedirgin gözleri bir sağa bir sola doğru hızlı hareketlerle gidip geliyordu. Bakışları hiç bakmadığım gibi bakıyordu kuru görüntülere. Herşeye hakim ve herşeyi boşvermişlik ikilemi arasında evrenin o küçücük alanında hükmediyordu tarihin tozlu ve çetin yaşanmışlıklarına.. Bu adam kimdi? Yüzü nasıl olur da herkesten farklı şeyler anlatıyordu? Hava rüzgarlı ama sıcaktı. Kışı ardında bırakan bu mevsimde üzerine kazak ve üstüste iki mont giyinmişti. Korktuğu, soğuğun bedenine çarpması mı yoksa insan ömrünün bitirebileceği sebepler mi diye düşünürken gözlerime hiç bakmaması huzurumu kaçırmıştı. Gözünün içine bakmak isteği içinde toplumu...